Met als voorlopers de van de “Nachtwacht” bekende schutterijen werd in 1900 in het hele land de “Vereniging voor Volksweerbaarheid” opgericht. De “Volksweerbaarheid” bestond uit vrijwilligers die in de Transvaalse oorlog een aanleiding zagen hun vaderlandsliefde en nationaliteitsgevoel te tonen. Dit alles in de context van die tijd.
Ook in Almelo werd op 27 april 1900 een afdeling van de “Vereniging van Volksweerbaarheid” opgericht. En om de schietvaardigheid te verbeteren, op 27 februari 1911 gevolgd door de onderafdeling “Koninkijk Erkende Schietvereniging der Vereniging Volksweerbaarheid”: SDVV. De baan werd drastisch vernieuwd maar tijdens de 1e Wereldoorlog door het intensieve gebruik door de grenstroepen ernstig verwaarloosd. De baan werd hersteld maar werd in 1927 totaal vernield door een cycloon. Het kostte opnieuw veel werk de baan te herstellen.
In de dertiger jaren raakte de volksweerbaarheidsgedachte op de achtergrond en ontwikkelde de Almelose afdeling zich meer tot een schietvereniging. In 1939 werd de baan opnieuw gebruikt door de grenstroepen en omdat de wapens ingeleverd moesten worden kwamen de activiteiten van de vereniging vrijwel tot stilstand. In de 2e Wereldoorlog werd er door de vereniging in het geheel niet meer geschoten maar werd de baan totaal vernield doordat de bezetter er zelfs met kanonnen schoot. Ook het verenigingsgebouw werd opgeblazen.
In een goede SDVV traditie werd na de oorlog met herstel begonnen. Een gekochte Duitse barak werd tot verenigingsgebouw omgebouwd en door gezamenlijke inspanning van leden werd de baan vanaf 1949 zelf al weer verhuurd aan verschillende overheidsinstanties.
In de vijftiger jaren werd de vereniging ook buiten de regio bekend door onder andere schutter Joop Leus, die talloze Nederlandse records en kampioenschappen op zijn naam schreef. In 1961 werd de vereniging lid van de in 1959 opgerichte “Bond voor Twentse Luchtbuksschutters”: BTLS. In dit jaar werd ook de eerste luchtwedstrijd bij de SDVV georganiseerd. Er zouden er nog vele volgen, en het aantal door leden behaalde prijzen steeg navenant.
Het groot kaliber schieten genoot nog steeds grote belangstelling. De SDVV verwierf op 7 september 1964 bij beschikking Koninklijke Erkenning. Na 5 jaar plannen maken startte ook in 1964 de verbouw van de baan. In 1967 was de nieuwe geweerbaan klaar en het nieuwe, stenen clubgebouw stond er voor de winter van 1968. Het elektrisch schijventransport was in die tijd zeer modern.
In 1972 werd de 100 meter baan afgekeurd voor grootkaliber schieten. Helaas was het, op dat moment, niet mogelijk de noodzakelijke aanpassingen te maken die groot kaliber schieten mogelijk zouden maken. Het schieten met luchtgeweer, kleinkaliber geweer en het pistoolschieten werden populairder. De grootkaliber geweerschutters trainden inmiddels op andere banen en behaalde grote successen, zowel individueel als in Korpsverband.
In de tachtiger jaren waren er veel geweerschutters (vuurwapens en lucht) die in de top mee schoten. Zo behaalde Annemarie Monninkhof in de periode 1977 – 1985 maar liefst 38 (!) gouden medailles. Zij was in die jaren zowel nationaal als internationaal op het allerhoogste niveau aanwezig.
Het schieten met historische wapens (“zwartkruit”) vond in deze jaren ook zijn plaats binnen de vereniging. Het Western Weekend, een meerdaags toernooi met veelal in western kledij gestoken deelnemers, was een jaarlijks terugkerend evenement. Helaas werd er hiervoor na 1990 door de gemeente geen vergunning meer afgegeven en nam de belangstelling voor het zwartkruitschieten af.
Sportief en gezellig waren ook de tweejaarlijks georganiseerde schietwedstrijden tegen de, uit het Duitse Rheine afkomstige, schutters van SVR.
Vanaf 1984 werden de binnenbanen wekelijks een avond verhuurd aan de Invaliden Sportvereniging Almelo, die na enkele jaren opging in de SDVV. Van deze groep behaalde Fred Hazewinkel tijdens de Paralympics in Seoul de bronzen medaille op het onderdeel pistoolschieten.
Ook nu heeft de vereniging vele goede schutters in haar gelederen. De nieuwe accommodatie geeft hen de gelegenheid het niveau verder te verhogen. Veel leden hebben tot aan de dag van vandaag het gezicht van de sv SDVV bepaald. Sommigen zijn zelfs boegbeelden geworden.